Liberty – Bali

Onze allereerste duik op Bali gaat naar het bekende “liberty wreck”. Enerzijds omdat het een makkelijk te duiken wrak is en dus perfect dienst kan doen als “check dive” voor de lokale gidsen om te zien welk vlees ze in de kuip hebben, en anderzijds omdat het één van de lokale attracties hier ter plaatse is.
Ben je duiker en kom je naar Bali, dan moet je deze duik toch zeker gedaan hebben.

Toch even eerst een woordje over onze keuze van lokale duikorganisatie.
Ons hotel was gelegen te Benoa, en dus zijn we daar op zoek gegaan naar een organisatie.

Nu op zich een duikorganisatie vinden op Bali en dus ook Benoa, is niet echt een probleem. De meeste liggen echt “side by side” in de hoofdstraat. Echter een duikorganistaie vinden waar je met een goed gevoel terug naar buiten komt na een verkennend gesprek is al een heel pak minder.
Buiten een paar grote organisatie’s na, hebben de meeste van die duikorganisaties eigenlijk totaal geen eigen materiaal. Alles word ter plaatse gehuurd van een soort “freelancers”, dit zowel de busjes als de boten. Ook zijn er afspraken met de lokale eetstalletjes voor de lunch tussen twee duiken in.
Door de vele concurrentie is het zeker ook nodig om een prijsvergelijk te maken. Onze ervaring is dat de prijzen hier veel kunnen schommelen, en dat onderhandelen zeker wel opbrengt.
Zo zijn wij uiteindelijk terecht gekomen bij “Yos diving”.

Zoals afgesproken stond ons busje ons op te wachten om 7h30 lokale tijd vooraan het hotel. Uitslapen in het verlof zit er duidelijk niet echt bij, maar je moet er natuurlijk iets voor over hebben he.
Toen iedereen zijn plekje had veroverd in het busje kon onze drie!! uur durende tocht beginnen naar Tulamben.

De afstand op zich is niet zo heel groot, echter het verkeer op zich is eigenlijk een totale hel. Het gebrek aan een deftige snelweg doet er uiteraard ook geen goed aan. Daarom kiezen de meeste Balinezen om zich te verplaatsen met een brommertje.

En effectief, drie uur ouder ondertussen, zijn we dan aangekomen aan de duikplaats van het wrak.

Wat ons allereerst opviel is dat het zijn naam van toeristische attractie zeker niet gestolen heeft. Het krioelt er van de vooral Japanse duikers. Ik denk dat ze vooral komen kijken of dat hun grootvaders hun werk wel deftig hebben afgemaakt op 11 januari 1942, immers de “Liberty” was getorpedeerd door de Japanse duikboot I-166 in de tweede wereldoorlog.

Achteraf is het dan zwaar gehavend naar Tulamben beach getrokken om daar de cargo er toch nog te kunnen uithalen (de “Liberty” was immers een Amerikaanse cargo).
Met het uitbarsten van de vulkaan Mount Agung in 1963, is het wrak dan van het strand weggezonken naar de huidige plaats.
Het ligt nu schuin op een diepte van 7 tot 30 meter.

Dan de duik zelf, in het water gaan is gewoon vanop het strand. Echter dit een verschrikkelijk gevaarlijke klus!!
Het strand zelf is een kasseistrand en ligt vol met ongeveer vuistgrote kasseien welke dan ook nog eens redelijk glad zijn onderwater.
Tel daarbij een deftige golfslag en een dertigtal kilo equipment, en je weet waarover we spreken. De Balinezen zouden er een grote troef uithalen om daar te investeren in een degelijk entry, zoals bij vele duikplaatsen aan de Oosterschelde. Dit staat in schril contrast met het eigenlijk niveau van de duik zelf, welk eigenlijk een “easy” duik is. De entry is dit dus duidelijk niet.

Eens de vinnetjes aan zijn en het hoofdje een paar centimeter onder, word het ineens een ander verhaal.

In aantocht naar het wrak, kom je nog een pracht van een “eel garden” tegen. Echt de moeite om een paar minuutjes halt te houden, en eventueel een paar foto’s te trekken.

Toen het eerste stuk van het wrak zichtbaar werd, viel me vooral op dat het al redelijk geleden heeft onder de tand der natuur & tijd, en dat de meeste foto’s dat je her en der tegenkomt, meestal al van enkele jaren geleden zijn. Het vergt ondertussen al redelijk wat inlevingsvermogen om de vele onderdelen van het schip nog deftig te kunnen onderscheiden.

Echter je duikt tussen tonnen verwrongen staal die ondertussen wel prachtig begroeid zijn, en dit blijft toch altijd indrukwekkend.

Na een 45 tal minuutjes mag je weer aan het kassei avontuur beginnen om aan de kant te geraken, je “surface interval” te beginnen terwijl je op het strand van de lokale lunch geniet tezamen met een compleet bataljon Japanse duikers. Daarna kan je aan je tweede duik beginnen daar ter plaatse, en in ons geval nadien aan je drie uur durende busrit terug naar het hotel.

Persoonlijk eindbesluit van dit duikavontuurtje:

Als je in Bali bent en duiker, dan moet je dit zeker eens gedaan hebben. Echter voor een tweede keer, zou ik toch passen. Het totaal van 6 uur transport en de gevaarlijke entry zitten er zeker voor iets tussen. Anderzijds ben ik toch blij dat ik dit mee op mijn palmares mag schrijven.