• -

Liberty – Bali

Onze allereerste duik op Bali gaat naar het bekende “liberty wreck”. Enerzijds omdat het een makkelijk te duiken wrak is en dus perfect dienst kan doen als “check dive” voor de lokale gidsen om te zien welk vlees ze in de kuip hebben, en anderzijds omdat het één van de lokale attracties hier ter plaatse is.
Ben je duiker en kom je naar Bali, dan moet je deze duik toch zeker gedaan hebben.

Toch even eerst een woordje over onze keuze van lokale duikorganisatie.
Ons hotel was gelegen te Benoa, en dus zijn we daar op zoek gegaan naar een organisatie.

Nu op zich een duikorganisatie vinden op Bali en dus ook Benoa, is niet echt een probleem. De meeste liggen echt “side by side” in de hoofdstraat. Echter een duikorganistaie vinden waar je met een goed gevoel terug naar buiten komt na een verkennend gesprek is al een heel pak minder.
Buiten een paar grote organisatie’s na, hebben de meeste van die duikorganisaties eigenlijk totaal geen eigen materiaal. Alles word ter plaatse gehuurd van een soort “freelancers”, dit zowel de busjes als de boten. Ook zijn er afspraken met de lokale eetstalletjes voor de lunch tussen twee duiken in.
Door de vele concurrentie is het zeker ook nodig om een prijsvergelijk te maken. Onze ervaring is dat de prijzen hier veel kunnen schommelen, en dat onderhandelen zeker wel opbrengt.
Zo zijn wij uiteindelijk terecht gekomen bij “Yos diving”.

Zoals afgesproken stond ons busje ons op te wachten om 7h30 lokale tijd vooraan het hotel. Uitslapen in het verlof zit er duidelijk niet echt bij, maar je moet er natuurlijk iets voor over hebben he.
Toen iedereen zijn plekje had veroverd in het busje kon onze drie!! uur durende tocht beginnen naar Tulamben.

De afstand op zich is niet zo heel groot, echter het verkeer op zich is eigenlijk een totale hel. Het gebrek aan een deftige snelweg doet er uiteraard ook geen goed aan. Daarom kiezen de meeste Balinezen om zich te verplaatsen met een brommertje.

En effectief, drie uur ouder ondertussen, zijn we dan aangekomen aan de duikplaats van het wrak.

Wat ons allereerst opviel is dat het zijn naam van toeristische attractie zeker niet gestolen heeft. Het krioelt er van de vooral Japanse duikers. Ik denk dat ze vooral komen kijken of dat hun grootvaders hun werk wel deftig hebben afgemaakt op 11 januari 1942, immers de “Liberty” was getorpedeerd door de Japanse duikboot I-166 in de tweede wereldoorlog.

Achteraf is het dan zwaar gehavend naar Tulamben beach getrokken om daar de cargo er toch nog te kunnen uithalen (de “Liberty” was immers een Amerikaanse cargo).
Met het uitbarsten van de vulkaan Mount Agung in 1963, is het wrak dan van het strand weggezonken naar de huidige plaats.
Het ligt nu schuin op een diepte van 7 tot 30 meter.

Dan de duik zelf, in het water gaan is gewoon vanop het strand. Echter dit een verschrikkelijk gevaarlijke klus!!
Het strand zelf is een kasseistrand en ligt vol met ongeveer vuistgrote kasseien welke dan ook nog eens redelijk glad zijn onderwater.
Tel daarbij een deftige golfslag en een dertigtal kilo equipment, en je weet waarover we spreken. De Balinezen zouden er een grote troef uithalen om daar te investeren in een degelijk entry, zoals bij vele duikplaatsen aan de Oosterschelde. Dit staat in schril contrast met het eigenlijk niveau van de duik zelf, welk eigenlijk een “easy” duik is. De entry is dit dus duidelijk niet.

Eens de vinnetjes aan zijn en het hoofdje een paar centimeter onder, word het ineens een ander verhaal.


In aantocht naar het wrak, kom je nog een pracht van een “eel garden” tegen. Echt de moeite om een paar minuutjes halt te houden, en eventueel een paar foto’s te trekken.

Toen het eerste stuk van het wrak zichtbaar werd, viel me vooral op dat het al redelijk geleden heeft onder de tand der natuur & tijd, en dat de meeste foto’s dat je her en der tegenkomt, meestal al van enkele jaren geleden zijn. Het vergt ondertussen al redelijk wat inlevingsvermogen om de vele onderdelen van het schip nog deftig te kunnen onderscheiden.

Echter je duikt tussen tonnen verwrongen staal die ondertussen wel prachtig begroeid zijn, en dit blijft toch altijd indrukwekkend.

Na een 45 tal minuutjes mag je weer aan het kassei avontuur beginnen om aan de kant te geraken, je “surface interval” te beginnen terwijl je op het strand van de lokale lunch geniet tezamen met een compleet bataljon Japanse duikers. Daarna kan je aan je tweede duik beginnen daar ter plaatse, en in ons geval nadien aan je drie uur durende busrit terug naar het hotel.

Persoonlijk eindbesluit van dit duikavontuurtje:

Als je in Bali bent en duiker, dan moet je dit zeker eens gedaan hebben. Echter voor een tweede keer, zou ik toch passen. Het totaal van 6 uur transport en de gevaarlijke entry zitten er zeker voor iets tussen. Anderzijds ben ik toch blij dat ik dit mee op mijn palmares mag schrijven.


  • -

Baron Gautsch – Kroatië

Eindelijk is het zover, het duikcentrum geeft een datum vrij wanneer ze gaan duiken op het beroemde wrak.

Gelukkig valt het in de periode van mijn vakantieverblijf, en kan ik dus mee. Dit is een kans die je als duiker niet mag laten schieten.

Eerst een woordje over de Baron Gautsch.  Het was een Oostenrijks-Hongaars passagiersschip dat in 1914 op een zeemijn is gelopen nabij de haven van nabij Rovinj,

baron3

De Baron Gautsch word weleens de “Titanic of the adriatic” genoemd, en dit is zeker een feit. Het 85 meter grote schip is een leeftijdsgenoot van de befaamde Titanic, en dit kan je zeker terugvinden in zijn bouwstijl.

Als je de twee schouwen er bij denkt, kan je er met wat fantasie zijn beroemde evenknie wel in terugvinden.

Gelukkig voor ons sportduikers ligt de Baron Gautsch wel bereikbaar wat betreft de diepte. Het bovenste dek vind je op ongeveer 28 meter diepte, en als je helemaal doorzakt tot aan de zandbodem zit je op ongeveer 39 ‘a 40 meter. Net op de dieptegrens van de meeste duikorganisaties voor sportduikers.

Nu de duik zelf, uiteraard was ik mooi op tijd voor het vertrek. De bewapening die ik kreeg van het duikcentrum voor deze duik was een 15 liter op 200bar. Alle gerief netjes geassembleerd op de kant, alles gechecked op de goede werking ervan, en heel de set op de boot gedragen. Deze werd daar flink vastgezet in de “racks”, zouden ze slecht weer verwachten?

Nee helemaal niet, maar we gaan toch op zee, en zo groot is de duikboot nu ook weer niet, dus wat licht gehobbel kunnen we wel verwachten.

Dan eindelijk vertrokken, tijd genoeg blijkbaar om de andere duikers wat te leren, want de tocht duurt toch ongeveer anderhalf uur.

Blijkbaar zijn we met 12 duikers, de onderwater gids meegerekend. 6 ervan zijn tech-duikers en sleuren een heel zootje mee van duikmateriaal. Er is er zelfs één bij met een rebreather. En ze hebben allemaal droogpakken aan, sommige zelfs met een aparte argon fles.

Zou ik dan een grote fout gemaakt hebben, door hier te verschijnen met een 3 mm full suit? Zou ik onderwater transfereren naar de perfecte ijslolly? Als nar van de boot beschouwd worden?

Nee gelukkig niet, zo koud is het water nu ook weer niet, maar ik was toch blij om te zien dat er van de andere recreationele duikers er toch een paar een luchtigere smoking bij hadden voor onderwater. De temperatuur beneden op het wrak bedroeg 17 graden, maar eens je wat hoger kwam was het snel 22 graden. Gelukkig had ik ook mijn handschoenen bij, en een kap om de afkoeling op mijn knikkertje wat te beperken.

Na een tijdje word er al duchtig rondgepraat, en word mij duidelijk met wat voor een bont allegaartje van nationaliteiten we op de boot zitten. Polen, Hongaren, Duitsers en uiteraard Kroaten. Gelukkig dat ik ons frietlandje kon vertegenwoordigen.

De tocht met de boot volgt redelijk de kustlijn tot ongeveer Rovinj, daar gaat het dan echt richting volle zee. Onderweg op de tocht passeren we het nationaal park Brijuni, ooit nog de privé eilanden van Tito en een beetje verder worden we leuk verrast door twee dolfijnen die een paar keer rond de boot verschijnen. Tuimelaars zien is altijd goed voor de sfeer aan boord, zo blijkt.

Ongeveer een twintigtal minuutjes voor de aankomst op de duiklocatie, worden de indelingen gemaakt. Blijkt dat de tech-divers zonder gids mogen gaan, en als eerste vertrekken. De rest, waaronder ik, gaan mee met de gids, en vertrekken een tiental minuten na de tech-divers.

Onze gids heet Diego, en is precies wel wat nerveus. De reden, zo blijkt later, is een Duitse dame die bij onze groep hoort, met redelijk weinig ervaring, huurmateriaal, en zelfs geen duikcomputer. Diego heeft dus zeker een grote verantwoordelijkheid.

Ik word gelukkig generiek samen gezet met Christian, een Duitser uit Stuttgart, met tonnen duikervaring. Christian zit ongeveer in dezelfde schuit als ik, op vakantie met vrouw en kinderen, en proberen de kerk in het midden te houden tussen familievakantie en duiken.

Dan krijgen we de briefing, deze was mooi uitgelegd aan de hand van een illustratie. De bedoeling was om af te zakken aan de boei die gespannen is aan de boeg van het schip, dan via de boeg binnen, van voor langst een paar passagiers dekken, om dan een beetje af te zakken naar de machinekamer om een deel van de stoommachines te bekijken. De eerste die 100 bar bereikte moest signaal geven aan Diego, zodat hij de terugtocht kon inzetten. Diego had ook een extra bottle bij voor het geval dat het fout liep onder water, en onder de boot was er een 50% EANx voorhanden op 5 meter, just in case. Ik denk dat er voor de veiligheid dus wel goed gezorgd werd.

Ondertussen begon ons bootje te vertragen, een kijk op de gigantische GPS aan boord vertelde ons dat het wrak nog slecht 1 minuut van ons verwijderd is. Diego zette zich paraat op de boeg van het schip om op zoek te gaan naar de boei. Deze was gelukkig snel gevonden, en we waren er alleen, dat is altijd een meerwaarde. Aankoppelen, de 50% fles hangen, en dan wachten op de tech-divers, welke nog steeds bezig waren met opstellen, aankleden etc. Ongeveer een kwartier later waren deze vertrokken, en was het onze beurt. Christian en ik waren het snelst klaar, en hadden dus de eer om als eerst aan de koord te gaan wachten op de rest. Blijkbaar duurt klaarmaken voor sommige toch wat langer, want we hebben daar 10 minuten van ons leven verspeeld aan een koord. Enfin, 10 minuten ouder, en het was zover, iedereen was nat geraakt, en we konden eindelijk afzakken.

Zelfs afzakken is blijkbaar iets waar ervaring toch ook wel speelt, de Duitse jongedame en de twee Hongaren hadden blijkbaar wat meer tijd nodig om tot beneden te geraken, wat resulteerde in twee minuten wachttijd op 23 meter voor mij en Christian.  Er werd naarstig naar onze duikcomputer gekeken, dit zijn eigenlijk nutteloze minuten die we moeten proberen te vermijden.

Twee minuten later is eindelijk iedereen terug bijeen, en kunnen we verder afzakken. Dat doen we dus ook, en enkele seconde later doemt het op …. de Baron. Dit is een van de meest geweldige ervaringen dat ik heb meegemaakt, en mijn verwachtingen waren hoog. Een beetje geluk hoort er altijd bij, en deze keer hadden we dat ook, de stroming stond goed en de Baron word zichtbaar vanaf de punt van de boot, met de rest voort vanachter in het gezichtsveld. Echt een geweldig zicht. De Baron ligt mooi op zijn kiel, recht alsof hij nog steeds zou kunnen varen. Door zijn rechte positie, en zijn ruime dekken, is het ook mogelijk om het wrak te penetreren zonder  speciale opleiding. Er is altijd wel een weg naar buiten zichtbaar, en desorientatie treed niet op, omdat het schip recht ligt  .

baron1baron2

Beneden gekomen begon Diego direct aan zijn rondleiding, door de brug door, langst de dekken, en dan naar beneden recht de machinekamer in. In de bijna honderd jaar dat het wrak er al ligt, is er uiteraard al een hele hoop verdwenen onder water. Enerzijds door de souvenir jagers en anderzijds uiteraard door de tand der tijd. De meeste dingen die niet van metaal zijn, zijn weg. Toch blijft het vertoeven in de machinekamer een indrukwekkend gevoel geven. Je voelt als het ware, de duizenden pk’s dat deze machines indertijd voortbrachten. Gelukkig had ik ook mijn lamp mee, het zou ook mogelijk geweest zijn zonder, echter als je afdaalt in een gesloten kamer, voel ik me toch altijd veiliger met verlichting. Al was het maar om de donkere hoekjes even bij te lichten, je weet nooit wat je daar voor interessante dingen tegenkomt. Dan kwam het sneller als verwacht, het 100 bar signaal van de eerste duiker. Twintig minuten waren ondertussen verstreken, zo snel. Tijd dus voor Diego om terug rustig richting koord te navigeren. Diego liet nog een paar mooie dingen zien op de terugweg, de omgevallen mast van voor op het schip, en een winch. Dan was iedereen verzameld aan de koord en kon de opstijging beginnen.

Ondertussen gaf mijn duikcomputer al een “ceiling” aan van 7 minuten op 5 meter, dat ging dus een rondje koord hangen worden, maar eigenlijk had iedereen dat wel verwacht, gezien de diepte.

Toen we aangekomen waren was er nog een kleine verrassing op 5 meter, namelijk 6 tech-divers. Net zoals ons, waren zij verplicht hun stop daar te maken. Misschien dat ze gewoon aan het oefenen waren, maar ik vond het toch raar dat ze al deze moeite deden, om een schamele 5 minuten langer dan ons op het wrak te blijven. Mijn gedacht was dat ik nog eerst een uurtje op het zonnedek kon gaan liggen, voordat zij terug boven kwamen, niet dus.

Iedereen was redelijk enthousiast toen we boven op de boot waren, net zoals ik waren de meeste uit op een duik op dit wonderbaarlijke wrak. En ik moet zeggen, het is zoals ik het gehoopt had.

Dan begon de terugweg, voor de meeste onder ons betekende dat op het zonnedek gaan liggen, en dromen van de volgende duik. Misschien zelfs wel op de Baron Gautsch.

Al bij al, mijn verwachtingen waren ingelost, en alhoewel er een meerprijs word gevraagd om naar dit wrak te gaan, zal ik het niet laten als ik een tweede kans krijg om hier aanwezig te zijn.

 

 

 


  • -

Fraškerić (the caves) -Kroatië

Voor de eerste duik hier op de vakantiebestemming gekozen voor de grotjes hier rond het eiland.

Als eerste duik leek me dat wel geschikt, want ik had de voorgaande dagen me vooral bezig gehouden met de andere duikers te bekijken, om te zien of mijn 2,5 mm duikpak wel geschikt was om in deze wateren rond te zwemmen.

Echter veel wijzer ben ik daar niet van geworden, ik heb voor dezelfde duik mensen gezien met shorty's, 2,5 mm full suit, 5 mm full suit, 7 mm full suit, semi dry suit en full dry suit. En al deze mogelijke combinaties al met en zonder kap en handschoenen.  Dus tot zover mijn analyse van de andere duikers.

Dan maar de stoute schoenen aangedaan en ingeschreven voor deze kleine rifduik, we zien wel wat ervan komt.

Deze duikplaats met grotjes is eigenlijk genoemd naar het kleine eilandje dat er ligt, namelijk fraškerić, en ligt om 0,2 NM van onze aanlegsteiger, met andere woorden, eens de motor van de boot gestart is mag hij eigenlijk al direct terug af.

Ondertussen dan maar eens aan de duikorganisator gevraagd of duiken met een kap hier nodig was of niet.

Het antwoord was: “temperature of the water is about 22 a 23 degrees, so some do use a hood, and others doesn't, it depends on U”

Nu persoonlijk hoeft voor mij een kap en handschoenen niet meer bij 22 graden, dus maar snel besloten om ze achterwege te laten voor deze duik.

Voor deze duik waren we met 4 kandidaten plus de gids, en dus werd er geopteerd voor de RIB.

Een backward-roll heeft toch altijd wel Veelgestelde Vragen iets 'cool' hé, dus altijd wel fan van een RIB, al was het alleen al voor de power dat er meestal achter die dingen zitten.

Zoals ik reeds op vorige post (http://clubwerking.scubalibre.be/index.php/2016/08/23/duiken-in-kroatie-istrie/) al zei, ben ik in zee gegaan met dive center indië (http://istradiving.com/).

De gids die we meekregen voor deze duik was 'Bojan', ene iets wat gezette flamboyante kerel. Duidelijk een type dat je niet snel uit het lood slaat. Echter wel heel professioneel, en je zag duidelijk dat hij de duikplek wel redelijk door en door kende. De duikplaats kenmerkt zich door 4 grotten waar je volledig kan door duiken.

De diepste van deze 4 grotten bevind zich op een 18 a 20 meter. De minst diepe is op ongeveer 4 meter.Voor de gewone open waters doen ze dit ook, echter laten ze de diepste grot achterwege vanwege de dieptelimiet.

Vermits dit een duikplaats is waar echt 0,0 stroming is, maakt het dus echt geschikt voor alle categorieën van duikers.

Bij de bovenste twee grotten, zijn er geregeld “gaten” in het plafond, zodat je een mooi lichtspel krijgt dankzij het binnenvallende zonlicht.

Toen we naar het diepste grot gingen, daalde de temperatuur toch wel tot ongeveer 19 graden, en dat is voor mij toch wel de grens om een kap op te zetten. Dus bij deze wist ik het, bij mijn volgende duik gaan kap en handschoenen terug mee.

De grotten zelf zijn mooi begroeid met allerlei sponzen en koralen, dus het loont zeker de moeite om een duiklamp mee te nemen, al was het maar om de kleurenpracht van deze dingen mooi tot leven te wekken.

Van onderwaterleven zijn we een octopus tegengekomen, een paar schorpioenvissen, een kleine conger aal en een hoop kleine baarsjes.

Al bij al vond ik deze duik meer dan de moeite waard, en blijkbaar ik niet alleen. Deze plaats word veelvuldig gevraagd, zodoende dat onze duik organisatie ter plaatse ze wel om de drie a vier dagen aandoet.

 

 


  • -

Duiken in Kroatië-Istrië

Deze keer gekozen om een paar duikjes te combineren met de broodnodige vakantie.

We zijn daarvoor naar Kroatië gegaan, in de regio van Pula (Istrië).

Ter plekke gekomen heb ik gekozen voor duikcentrum Indië omdat dit gelegen is in de camping waar we verblijven, en ook omdat we 12 jaar geleden met deze organisatie ook al eens in zee zijn gegaan.

Waar het aan de kanten van Pula vooral om te doen is zijn de wrakken. Immers Pula was en is een havenstad, en was tijdens vele oorlogen strategisch belangrijk. Nadeel voor de beginnende duiker is wel dat de meeste van die wrakken redelijk diep liggen, en dat je dus eerst wel wat ervaring dient op te doen voor je mee kan/mag.

Anderzijds zijn er buiten de wrakken ook een hele boel mooie rifduiken te doen, dus de beginnende duiker zal zich ook niet snel vervelen.

We hebben dus gekozen voor duikcentrum Indië (http://istradiving.com/). Enerzijds omdat ze gelegen is op de camping waar we verblijven, anderzijds omdat hun website informatief gezien vrij goed is. Mooi vind ik de site niet, maar je kan hem in meerdere talen zetten, er is goed uitgelegd welke duikplekken en wrakken ze aandoen, en vooral hun gepubliceerde prijslijst is up to date. We hadden het geluk dat onze kampplaats gelegen was recht voor het duikcentrum. Dit maakt het natuurlijk altijd wat makkelijker om de boel wat gade te slaan.

Het duikcentrum is standaard uitgerust met een RIB voor de duikplaatsen die dichterbij zijn gelegen, en een iets grotere voor de wrakduiken of indien het aantal duikers voor een bepaald rif te groot word voor de RIB.

IMAG0874_web cialis bestellen IMAG1941_web2

De grotere duikboot is uitgerust met een toilet en een zonnedek.

IMAG0875_web

De omkleed plaats is mooi gesitueerd naast de “compressor room” en dit in de schaduw van de bomen, welk zeker een groot pluspunt is, gezien de temperaturen die daar geregeld voorkomen.

IMAG0876_web

Het personeel is vriendelijk en werkt professioneel, en ook het huurmateriaal (Cressi) ziet er van degelijke kwaliteit uit.

In een volgend artikeltje vertel ik wat over de duiken zelf, ondermeer mijn duik op de “Baron gautch”.

 

 

 


Duikreis Mexico

Dag 1

Na een aantal maanden plannen met Jogi travel zijn we met 8 Scubanen op dinsdag 3 mei in de vroege uurtjes vertrokken richting Mexico. We vonden elk op een andere manier onze weg naar de luchthaven. Een groepje kwam per trein, een andere groep nam een taxi, en nog 2 werden door de vrouw des huizes afgezet.

De controle op de luchthaven stond op scherp na de aanslagen van 22 maart. We hadden geluk en mochten passeren langs een net geopende controletent. Hierdoor verliep alles voor ons snel en zonder enig probleem van lange wachttijden.

Onze vlucht vertrok netjes op tijd richting Varadero (Cuba). Na 10 uur vliegen, en wij veel rusten, bereikten we onze eerste bestemming.

m1m2m3

 

Daar moesten we een uurtje wachten om terug te kunnen vertrekken richting eindbestemming nl. Cancun. Hier liep er eventjes iets mis omdat de stewardessen het juiste aantal passagiers niet kon klikken. Danny W, hulpvaardig als altijd, heeft uiteindelijk met de nodige flair en glimlach de dames een handje geholpen!

m4m5

Aangekomen in Cancun werden Pascal en Mike eventjes opzij genomen nadat zij op een semi-automatisch knopje moesten drukken om aldus te bepalen of ze via de douane moesten passeren. Al bij al ging dit vlot toen de twee diep in de oogjes keken van de Douane Senioritas.

In het RIU YUCATAN hotel aangekomen, werden we met een locaal drankje vriendelijk ontvangen.  Na het afhandelen van de papiermolen, werden we naar de kamer gestuurd. De kamers hadden een perfecte locatie en lagen dicht bijeen.

m6

Dag 2

Na een stevig ontbijt zijn we met z’n allen even sight-seeing gaan doen in het hotel. Hierbij werden zwembad, strand alsook het duikcenter van Scuba Caribe gevonden en goedgekeurd. Een pluspunt was dat er naast het duikcentrum een leuke bar was. Altijd handig en zeker nodig na een duik in het zoute water.

Diezelfde ochtend zijn Pascal, Danny en Mike even de planning gaan doornemen met het duikcenter. Violetta, de lokale schone duikster, haalde er ‘el jefe’ bij.

Na een uurtje onderhandelen hadden we een plan voor de 10 duiken. Diezelfde dag nog werd er in de namiddag reeds en testduik gepland in het Jardines rif . Daarenboven kregen we een Belgische gids. Toffe kerel.

Deze duik werd overschaduwd door een tropisch onweer. Eerste keer een duik met hevige regenval, donder, bliksem en lichte stroming. Iedereen dacht dat Mike zijn lamp aan het pinken was maar het bleek de bliksem te zijn.

Toen we in de bar waren om te bekomen na de duik, kon er zelfs daar een douche genomen worden omdat het water van de daken in kolkende watervallen waren veranderd. Mike heeft hier goed gebruikt van gemaakt en was dan ook direct proper.

m14

 

 

Dag 3

Voor die dag waren er 2 duiken gepland naar het wrak Mama Vina. Een rustige duik op een middelmatig wrak dat zich bevindt op een diepte van 30 meter. Tussen de twee duiken werden we gedropt op een mooi verlaten strandje. Ondertussen werden onze duikflessen gevuld.

Na een zalige rustpauze en het vullen van de flessen werden we naar het Baracuda reef gebracht. Daar leken de baracudas met verlof, het rif daarentegen was wel mooi en zeker de moeite waard.

Avondanimatie was voor ons de bar onveilig maken.

 

Dag4

De dag van de Cenotes. We werden in de vroege uurtjes opgepikt met de truck. Na een halfuur op een hobbelig baantje gereden te hebben tussen mangroven en wildernis en na wat file op de snelweg (zelfs daar) kwamen we op de plaats van bestemming.

We zijn eerst even gaan checken naar de cenote Tajma Ha. Hier kregen we de technische uitleg van wat ‘mag’, ‘niet mag’ en ‘moet’. Daarna was het tijd om ons in onze duikpakken te hijsen en onze eerste cenoteduik te ervaren.

Dit was adembenemend.

m7m8m9m10

Op het einde van de tweede duik kregen een lekker middagmaal voorgeschoteld. Van Manuel, onze chauffeur, kregen we de kans om een CD te kopen. Dit laatste hebben we na overweging dan toch maar niet gedaan!

 

Dag 5

Twee duiken gepland in Punta Venado en Sabalos. Mooie rustige duiken waar veel klein leven te zien was.

 

 

Dag 6

Dit was voor sommige onder ons een rustdag, echt platte rust. De anderen hadden een uitstap naar de Coba-ruïnes van de Maya’s gepland samen met een bezoek aan Punta Laguna met haar spinaapjes. Mike en Danny bleven in het hotel, dicht bij de bar en om een beetje aan hun kleurtje te werken. Met andere woorden zalig niks doen. De twee hebben wel voor de duikcollega’s die op uitstap waren, de zakken met duikmateriaal mogen klaarmaken.

 

Dag7m11

In de vroege ochtend werden we opgepikt door het busje om naar Cozumel te gaan. De overtocht gebeurde via een ultramoderne jetfoil. De zee was evenwel ruw waardoor er een paar collega’s een beetje ziek werden en de zakjes goed van pas kwamen.

Aangekomen in Cozumel werden we met de boot naar het duikcenter gebracht. Eens iedereen het juiste materiaal had werden we in verschillende groepen opgesplitst. De Scubanen vormden één team en we werden gedropt op het Punta Tunish rif.

Na een tijdje aan de oppervlakte werden we naar een ander rif gebracht. Het Paradise rif was zijn naam waardig want dit was inderdaad wel prachtig. Dit was ook het eerste rif waar we de stekelrog en een prachtige adelaarsrog konden bewonderen.

 

Dag 8

In de ochtend zijn Pascal en Adelin naar het Tortuga reef gegaan en ze zijn daar een paar mooie verpleegsterhaai tegengekomen. De andere duikmakkers zijn in het hotel gebleven en hebben het animatieteam laten zien wat ‘animatie’ is. Er was een ballonnen gevecht in het zwembad. Niet nodig om te zeggen dat we dit best leuk vonden.

In de namiddag zijn we een rustige duik gaan doen in de Jardines. Er was een lichte stroming te voelen en het rif had enkel wat kleine inwoners.

 

Dag 9m12

Onze laatste duik stond gepland . Tijdens onze overtocht met onze privé bootje kon men al zien dat de zee ruwer was. Die dag werd er gedoken in het Tortuga rif.

Onze waarneming van een ruwe zee werd bevestigd van zodra we in het water waren. De stroming was echt hevig met als gevolg dat onze groep opgesplitst raakte. Gelukkig zijn we allen ervaren duikers en zijn we veilig en wel boven gekomen.

 

Dag 10

Platte rust voor sommigen en voor de anderen een excursie naar het door de Unesco beschermde natuurgebied Sian Ka’an. Hier werd een zeekoe met haar kalf, zeeschildpadden, dolfijnen en zelfs een krokodil gespot. Op de terugweg zagen we een zeearend en tientallen pelikanen.

 

Dag 11

Vertrek naar België. Alles verliep zo vlot dat over we zelfs 50 minuten vroeger dan voorzien in Zaventem geland zijn.

Het was een prettige reis met en aantal mooie duiken, natuurlijk veel plezier aan de bar, maar toch wel veel te korte nachtrust.

m13

 


  • -

De opkomst van het “DIR” duiken

 

De laatste jaren horen we in de duikwereld meer en meer de term “DIR” duiken opkomen.

Misschien word het toch eens eventje tijd om eens een keertje stil te staan, over wat het is, of het zinvol is, en of we der een voordeel uit kunnen halen.

Strikt genomen is “DIR” eigenlijk de afkorting van “Doing it right”. Dus “DIR” duiken wil zeggen duiken op de juiste manier niet?

Ja en nee, ik denk niet dat het bedoeld is om gerenomeerde duikorganistatie zoals PADI, NELOS,NAUI, ISS, en dergelijke onderuit te halen voor hun leskwaliteiten en principes.

Maar wat is het dan wel? Misschien dat we daarvoor eerst eens even in de geschiedenisboeken duiken, en kijken waar het vandaan komt.

Als je de wiki erop napluist, is het vooral het verbeteren van het “Hogarthian” systeem door de beste duikers die er rondduiken op deze planeet.

Duh … “Hogarthian” systeem, wat is dat nu weer voor een beest?

Wel het “Hogarthian” systeem, komt af van William Hogarth Main , een pioneer op het gebied van “cave diving”.
Deze man was vooral een perfectionist, en dive partner van de befaamde Sheck Exley, en had een holistische visie over het duiken.

Hij begon vooral het principe van minimalisme, efficientie en veiligheid in te lassen in al zen duiken.

Nu ik hoor je al denken …DIR, cave diving, Sheck Exley etcetera…ik ben het verkeerde artikel aan het lezen, dit is iets voor tech divers.

Nee toch niet, als je dit verder begint uit pluizen merk je wel dat er veel is voor tech duikers, maar toch zijn er echt veel dingen dat er ook zijn weggelegd voor de meer recreatieve duiker.

Immers, ik ga het proberen te staven met enkele dingen die jullie waarschijnlijk wel een “Aha erlebenis .. ” geven.

Als je een paar mooie duikjes wilt maken vandaag de dag, waar mooi tropische onderwaterleven te bespeuren is, zalige temperaturen zijn, en waar je geen half leven voor in het vliegtuig moet zitten, waar kom je dan uit?    Yep, inderdaad in Egypte.

Vanuit brussel ben je der op ongeveer drie uur en half vliegen, je bent gegarandeerd van lekkere temperaturen, en mooie duiken.

Hmmm… mooie duiken ?  Soms wel, soms niet …het hangt er een beetje vanaf wat en hoe dat je je reis gepland hebt uiteraard.

Een dagbootje vanuit Hurgada…met een “roedel” beginnelingen … als je al een hondertal of meer duikjes in je logboek hebt staan, dan denk ik dat je ondertussen wel beter weet.

Niet dat zij niet mogen duiken uiteraard, iedereen heeft recht op zen leerschool en avontuur , maar wij (en ook de egyptenaren) weten dat zij meestal zonder al te veel ervaring in het water plonsen, en geregeld het onderwaterleven beschadigen.

Of dit nu bedoeld is of niet laat ik uiteraard in het midden, feit is dat er heel wat “sneuvelt”.  Vermits de meeste van jullie wel weten hoelang het duurt voordat een koraaltje een centimetertje groter is geworden, weten jullie ook hoedat dit onderwaterlandschap eruit ziet na een aantal jaren.

De meeste doorgewinterde duikers bedanken hiervoor en kiezen voor een meer  “eenzamere” bestemming, namelijk een “liveaboard”.

Los van het feit dat een “liveaboard” een totaal ander belevenis is dan een hotelvakantie, denk ik toch dat het vooral de ongerepte natuur is dat de meer veeleisende getrainde duiker in gedachte heeft.

Immers, we gaan naar plaatsen waar “no men has gone before …”, nu alhoewel we weten dat dit ook niet helemaal correct is, spreekt deze gedachte ons wel aan.

Dan komen we terug bij het DIR duiken, wat heeft het hiermee te maken?

Wel het onderwaterleven niet beschadigen is een van de principes waar DIR diving ook veel aandacht aan besteed. Het is vooral belangrijk dat we allemaal ons egoisme een keertje aan de kant schuiven, en er ook voor zorgen dat de duiker achter ons een even mooie belevenis mag meemaken dan wijzelf (en hopen dat hij ervoor zorgt voor degene die achter hem komt )

Ondertussen is het bijvoorbeeld ook opgenomen in de PADI cursussen, de oefeningen zijn er nu op gebaseerd om zeker geen onderwaterleven te beschadigen.

Ik denk dat iedereen zo’n aanpak alleen maar kan toejuichen, zeker als je weet hoeveel er beschadigd word vandaag de dag door het duiktoerisme.

Maar DIR is meer …veel meer.

DIR begint bij de basisvaardigheden, en ook een beetje bij de psychologie van de mens, namelijk zen onhebbelijke trekjes.

Enkele mooie pricinpes vind je op de site van dirbelgium.be, ik heb er effe mijn eigen cynische commentaar bij gegeven, dit geheel ter zijde.

Hun DIR regels:

  • Duik niet met onveilige buddy’s. (kennen we die dan ?)
  • Luister niet naar onveilige buddy’s, macho’s, …  (macho’s …nee die kennen we zeker niet :-))
  • Er is niets onderwater het waard om voor te sterven (iedereen akkoord, tot we een “heldendaad” kunnen verrichten links of rechts)
  • Analyseer altijd je eigen gas voor elke duik. (ik ni … ik vertrouw altijd mijne maat ;-))
  • Duik niet met een rebreather tot dat je er effectief één nodig hebt voor je duik (nee, altijd mijne rebreather, al was het maar om te imponeren)
  • Duik niet, als er iets niet je bevalt !      (zwant na ni he …ik heb een reputatie hoog te houden)

Het is een beetje een zoals autorijden, het is altijd mooi om eens terug te komen op de basispricipes.

Iedereen knikt ja en is het altijd eens, maar …kennen de autobestuurders onder ons (zonder te gaan spieken uiteraard)…het verschil tussen een verkeersbord “beurtelings parkeren in een straat” en “beurtelings parkeren in een bebouwde kom”?

Niet dat beurtelings parkeren zo belangrijk is … maar het toont wel aan hoedat we de belangrijkste principes steeds verleren, deels omdat we ze niet nodig hebben op dat moment,  maar vooral omdat we uit onze menselijke gewoonte, lak hebben aan kritiek aan ons menselijke kunnen, immers als je 25 jaar of langer auto rijdt, hoe kun je dan mis zijn?

Weten jullie trouwens waarom ze beurtelings parkeren ooit in het leven hebben geroepen? Zoek het maar eens op, het is ook een leuk verhaal.

En geloof me, iedereen die een rijbewijs heeft, heeft die verkeersborden gezien in zen opleiding toen.

Hoe langer men iets doet, hoe meer men op automatisch piloot begint te draaien, en dit geeft geen problemen … tot er iets gebeurd wat met niet verwacht, en men moet terugkoppelen naar de basispricipes.

Nu ik weet niet wat jullie er over denken , maar ik vind deze regels zeker het overwegen waard.

Zijn we dan uitgeklapt over DIR, nee zeker niet.

Zijn ze een bedreiging voor de vandaag gekende opleidingssystemen voor duikers? Ik denk het ook niet, eerder een aanvulling.

Ik denk dat het vooral een mindset is, het leren luisteren naar een ander, en proberen (hoe moeilijk ook ) objectief te beoordelen wat iemand anders zegt.

Misschien de vraag te stellen, stilletjes zodat niemand het hoort, “ben ik soms niet mis…”.

Geloof me, de oefening is in de praktijk moeilijker dan dat je ze hier leest, immers niemand geeft graag zen ongelijk toe.

Enfin, genoeg psych …lets dive (of toch iets dat erop trekt)

“DIR” focust zich vooral op basisvaardigheden, en op de mindset.

De mindset dus …. vinden jullie dat een duiker een goed conditie moet hebben?

Moet hij/zij dus bijvoorbeeld 5 km kunnen lopen, zonder alle heiligen dezer wereld tegen gekomen te zijn?

Ik laat het antwoord aan jullie, zorg er wel voor dat je …met volle uitrusting de duiktrap op komt …je een klein stukje tegen de stroom in kan zwemmen…met een duikfles op je rug over die berm geraakt in zeeland.

Triviale dingen…doch o zo belangrijk.

Misschien dat je daarom effe moet stilstaan, dat je allereerste duikopleiding die je genoot, misschien wel de allerbelangrijkste is.

Dat is degene waar je alle “basisprincipes” ingelepeld krijgt, die je in je latere duikcarriere gaat gebruiken. En zorg dat je der altijd naar kan teruggrijpen indien nodig.

Enfin, mijn betoog gaat hier eindigen, niet dat we uitgepraat zijn over het “DIR” duiken.

Echter het  gaat zover, dat ik liever me beperk tot het lichten van de sluier van een veel groter verhaal.  Heb je er verder interesse in … hier vind je wat links:

 

 

 

 

 

 


DAN Member

Onlangs zijn we met Scuba Libre DAN partner geworden. Ons partnernummer is 327755. Voor een nieuwe verzekering kan je ook op onderstaande link klikken: Scuba Libre DAN

Upcoming Events

Er zijn momenteel geen aanstaande evenementen.